Sulawesi

Zoals beloofd, hier mijn reisverslag over mijn vakantie in Sulawesi.

Ik begin met de namen:
Jordy - Afs vriend
tante Jeanne - moeder van Jordy
tante Joyce - zus van tante Jeanne

Ik ben met Jordy en tante Jeanne op vakantie geweest. 29 december zijn we vertrokken met het vliegtuig, eerst twee uur naar Jakarta en vervolgens van Jakarta 3 uur vliegen naar Manado. Als je de kaart van Indonesie erbij pakt dan zie je dat dit een soort V is, dit komt omdat de grotere vluchten altijd eerst naar Jakarta gaan. We hadden alleen wel pech, want van Jakarta naar Manado hadden wij precies de rij waar geen raampje zit. Een paar rijen naar achter was echter nog 1 plek leeg, waar ik mocht zitten. Helaas was het vrijwel de hele tijd bewolkt, maar als er geen wolken waren was het echt heel mooi.
Eenmaal op het vliegveld in Manado waren we aan het wachten op onze koffers, maar die stonden nog in Jakarta! Ze hadden ze in Banjarmasin verkeerd gelabeld. Ze zouden met het volgende vliegtuig meekomen, maar die kwam pas om 23:00 uur..
Buiten stonden tante Joyce te wachten samen met een neef, zijn vrouw en kind. Zij hebben ons afgezet bij het hotel. Vanaf onze verdieping was er ontzettend mooi uitzicht over de stad aan de ene kant en over de zee aan de andere kant. Vanaf hier konden we Manado Tua en Bunaken zien. Manado Tua is een vulkaan in de zee, maar je kan hem wel heel duidelijk zien. En Bunaken is een eiland waar je heel mooi kan snorkelen, we zijn daar echter niet heen gegaan, omdat je daar minimaal wel een dag voor nodig hebt, en die hadden we niet.
Omdat onze koffers er toch niet waren zijn Jordy en ik gaan lopen naar door de stad naar de zee toe. In Manado zijn ontzettend veel blauwe taxibusjes. In Banjarmasin zijn ze er ook, alleen zijn ze hier geel en zijn er lang niet zo veel. Vroeger was hier een strand, maar ze hadden meer land nodig om dingen zoals een winkelcentrum te bouwen, dus nu is er een kade ongeveer 200 meter verder dan waar eerst het strand was. Vanaf deze kade was er ook weer een heel mooi uitzicht over de zee met Manado Tua en Bunaken. Links en rechts zie je ook nog Sulawesi, het is dus een soort uitgestrekte baai. 's Avonds hebben we gegeten bij de MacDonalds (macdonalds met het beste uitzicht) en daarna zijn we terug gegaan naar het hotel. Tante Jeanne en ik zijn gaan slapen en Jordy is 's avonds nog de koffers op gaan halen. Was wel een beetje sneu want het vliegtuig kwam een uur te laat en de koffers kwamen als laatste op de band, dus hij was pas om 01:00 uur terug.
De volgende morgen hoorde ik dat er een aardbeving was geweest die nacht. En naar horen zeggen een best aardige waar tante Jeanne wakker van was geworden, maar ik heb natuurlijk heerlijk geslapen.
De volgende dag zijn we 's middag op weg gegaan naar het huis van tante Joyce. Dit was aan de andere kant van de berg als alles goed gaat ongeveer een a anderhalf uur rijden, maar wij hebben er ongeveer drie uur over gedaan. Onderweg hebben we nog even snel een boeddhistische tempelplek bekeken, maar die ging na tien minuten al dicht. Nu onderweg al mooie natuur gezien, heel veel palmboomachtigen.
De volgende dag zijn Jordy en ik een heel eind gaan lopen, het plan was naar een of ander mooi huis te gaan, maar dat bleek te ver weg te zijn dus na een uur zijn we omgekeerd. Maar inmiddels waren we op de vlakte gekomen tussen de bergen in, en deze was bijna helemaal bedekt met rijstvelden. Het was 's ochtends, heel helder en de rijstvelden waren op het punt dat ze nog net niet geel aan het worden waren, dus het was echt heel mooi. Ik had het de dag ervoor al gezien, maar toen dacht ik dat het gras was ^^.
Later die dag zijn we naar een kratermeer gegaan, ook weer ontzettend mooi. Je kon niet bij het water komen, maar ze zeiden dat het water warm is en om het meer heen komt ook allemaal rook uit de grond.. Dus ik had het idee dat de vulkaan nog steeds actief was, ookal zeiden zij van niet. Daarna zijn we toch nog naar dat huisje gegaan. Hier woont ook familie van hun (die zitten hier overal) dus konden we ook naar binnen. Het was een houten huisje (beetje huisje op de prairie-achtig) en is gebouwd op een soort meertje. Dit huisje staat dus in die vlakte met de bergen en de rijstvelden eromheen. Ik zal proberen later hier nog foto's van bij te voegen. En dan 's avonds was het oude en nieuw, wij waren nog aan het proberen te slapen, want om twee uur 's nachts zouden we vertrekken in de auto, maar om twaalf uur was het zo'n hels kabaal (daarvoor ook al, maar dat was t toppunt), niet normaal. Later toen we vertrokken kon je ook bijna niks zien door de ruiten, omdat er zoveel rook hing.
Het plan was dus om met de auto van Manado naar Makassar te gaan rijden, zo'n 2200 kilometer, zonder te stoppen om ergens te slapen. Je zou misschien zeggen dat dat in anderhalve dag moet kunnen, maar op sommige wegen gingen we uren achter elkaar gemiddeld maar 30 kilometer per uur denk ik. Dus dat ging niet zo vlot en als het overdag was stopten we zowat elk uur of elke twee uur.. Heerlijk indonesisch tempo dus, en toen tante Jeanne, Jordy en ik even bij een mooi strand wouden stoppen hadden ze er na vijf minuten al genoeg van.... Maar in ieder geval, ik had een beetje pech, want in het huis van tante Joyce had ik sotto gegeten. Dit is een rijst met kipschilfers, ei, van die witte doorzichtige slierten, en nog wat meer dingen en dan met een soort soep. De soep was helaas gemaakt van water uit de buitenkraan.. Laten we zeggen dat het wel goed uitkwam dat we elk uur stopten. :) Daar nog bij was ik ook ontzettend misselijk. Gelukkig was het na anderhalve dag over en dit maakte het uitzicht natuurlijk niet minder mooi.
Onderweg zijn er nog wat dingen gebeurt, maar je geen zorgen alles is goed gekomen (ik weet de volgorde niet meer):
Op een gegeven moment waren ze op een plek een brug aan het bouwen waardoor er ontzettend veel modder op de weg lag. De kleinste van de drie auto's kon de oude brug dus niet opkomen.. Er waren allemaal behulpzame mensen die hielpen en uiteindelijk hebben ze de auto erop getrokken. Er was alleen wel allemaal rook al uit de motto gekomen dus toen we in Manado waren is de auto naar de garage gegaan.
Verder hadden we 's avonds een stop en daarna kwam tante Jeanne ineens naar me toe: 'Jij moet nu achterin gaan zitten want we komen in gevaarlijk gebied (?!).' Hier blijken dus regelmatig auto's omringd te worden door groepen en vervolgens beroofd, dit gebeurt minder snel als ze zien dat er mannen in de auto zitten (en geen bules natuurlijk). Maar ik was nog ontzettend misselijk dus achter in de auto hield ik het echt niet vol. Later ben ik dus weer voorin gaan zitten maar met het vest van Jordy en de capuchon op. Gelukkig hebben we niemand gezien.
Verder werden we op een gegeven moment 's nachts aangehouden door gewapende politie toen we uit dat gebied kwamen. Ik sliep inmiddels dus ik had niks gemerkt, maar ik had mijn capuchon nog op. Het schijnt dus dat ze met zijn allen zaklampen op mijn gezicht aan het schijnen waren, heel verdacht (zeg je dat zo?), maar ze konden mijn gezicht dus niet zien. Na een half uur mochten we weer doorrijden en toen we in het hotel waren zagen de anderen op de tv dat er in dat gebied een bomaanslag was geweest. Geen doden of gewonden, er zijn alleen terroristen door de politie doodgeschoten... De politie die ons aan hield die was dus op zoek naar vluchtende terroristen (en ik lag daar met mn capuchon op ^^).
In Manado heb ik nog een Afs-vriend uit Belgie ontmoet, was heel gezellig.
Dat was het wel weer. Ik ben nu weer in Banjarmasin. Gister had ik afscheid van mijn oude school en vandaag ben ik voor het eerst naar mijn nieuwe school gegaan. Was heel leuk, in mijn klas zitten allemaal aardige mensen. En ik zit nu in de derde klas dus dat is dezelfde leeftijd als ik. Ook zit ik in de klas met een afs vrijwilliger die naar Japan is geweest.
Ik ben heel blij met mijn nieuwe gezin, gaat echt heel goed. En ook de taal begin ik nou echt te spreken. :):)

Xx