Sorry voor de lange tijd zonder update ;)
Blijf op de hoogte en volg Stella
17 Februari 2014 | Indonesië, Banjarmasin
Zoals de titel al zegt: Ik weet dat er een hele tijd geen update is geweest, ik had al wel een heel verhaal geschreven laatst, maar dat was helaas niet opgeslagen..
Ik zal dan nu maar als eerste zeggen: Ik ben over de helft. Heel vreemd, het wordt nu aftellen ipv 'oh, wauw ik ben er al 2 maanden'. Het voelt alsof het nog eindeloos is, maar als het tweede halfjaar net zo snel gaat als het eerste ben ik zo weer in Nederland.
De vorige keer dat ik een verhaal had geschreven (maar het niet was opgeslagen) was de bruiloft van mijn gastzus net geweest. Daar zal ik nu ook over vertellen, dat is veruit het interessantste voor jullie om te lezen van wat er is gebeurt.
De bruiloft was op een zaterdag, maar al sinds anderhalve week van te voren sliepen er mensen hier in huis. Het is hier gewoonlijk, als er een bruiloft oid is, dat de hele familie van heel Indonesie naar de stad komt en dan slaapt in de huizen van de familie die hier woont. Op het toppunt sliepen we misschien met zijn vijftienen of zestienen in dit huis, en zo groot is dit huis niet. Maar niemand klaagt; er wordt op matrassen geslapen, maar ook gewoon op de grond als er geen plaats is.
Als je hier dan eindelijk getrouwd bent, moet je alsnog een of twee weken in het huis van de ouders slapen. Mijn kamer werd dus tijdelijk voor de bruid en bruidegom en ik sliep bij Ova boven op een extra matras.
Er waren twee gebeurtenissen: de bruiloft en een 'wasceremonie'. De 'wasceremonie' was als eerste op de donderdag voor de bruiloft. Deze is alleen voor vrouwen en de vader. Mba Tia (mijn gastzus: mba is een titel omdat ze ouder is en Tia is haar roepnaam. Indonesiërs zijn dol op titels) werd eerst helemaal opgemaakt en vervolgens kreeg ze een batik-kleed om en daar overheen nog een goudkleurig kleed. Om haar schouders en als haarband kreeg ze nog een soort bloemennet gemaakt van witte bloemen die nog niet helemaal uit waren gekomen. Na het bidden ging ze op een krukje zitten en werd ze door haar ouders en vijf andere mensen 'gebaad' met water met speciale bloemen erin. Deze ceremonie wordt gehouden als een vrouw gaat trouwen en als ze zeven maanden zwanger is. Daarna werd er nog een hele mooie pot van klei kapot gegooid om het slechte weg te gooien en het goede vrij te laten. Tijdens het wassen prevelden de vrouw ook iets, ik weet niet of het een gebed was of iets anders, maar het deed me denken aan wat je ook wel in films ziet.
Zaterdag was dan eindelijk de echte bruiloft. We moesten m vier uur al opstaan omdat iedereen in de make-up moest. Na de make-up de jurken aangetrokken, het haar/hoofddoekjes gedaan en zijn we vertrokken. De bruiloft was in een gebouw op hetzelfde terrein als de grootste moskee in Banjarmasin.
Het moment waarop ze officieel trouwden ging alleen tussen mijn gastvader en de bruidegom. Dit ging met handenschudden en woorden. Daarna werd er nog wel door bruid en bruidegom handtekeningen gezet en ringen uitgewisseld, maar dat is dus meer voor de show. De echte bruiloft heeft de vrouw dus niks mee te maken. Dit is, zoals ze hier zeggen, omdat de verantwoordelijkheid over de vrouw van de ouders naar de echtgenoot gaat.
Mijn gastzus had twee jurken: een witte tijdens de ceremonie en een roze voor het feest. Beide echt ontzettend mooi.
Begin maart ga ik een weekje naar Bandung en Jakarta met mijn gastmoeder, waar ik Astarina (AFS vorig jaar in Friesland) eindelijk weer ga ontmoeten. Daar heb ik echt ontzettend zin in :)
Gister ben ik met mijn oom gaan fietsen bij Banjarbaru. Dit is een dorp/ klein stadje dichtbij Banjarmasin. Het was een georganiseerd parcours met ik denk wel meer dan 50 deelnemers. Ik was de enige buitenlander en de enige vrouw. Het had net ontzettend geregend de nacht ervoor, dus overal was modder en ontzettend glad en natuurlijk bestond het parcours uit berg op en af, dus we hebben de stukken omhoog vrijwel allemaal moeten lopen. Maar als we dan boven waren was het uitzicht echt ontzettend mooi. In het echte oerwoud kan je niet komen, maar ik heb nu al wel een stuk meer natuur gezien dan in een hele tijd.
Dat is volgens mij wel weer genoeg voor deze keer, ik zal proberen er niet weer zo'n lange tijd over te doen voor mijn volgende blogpost :)
Liefs
Ik zal dan nu maar als eerste zeggen: Ik ben over de helft. Heel vreemd, het wordt nu aftellen ipv 'oh, wauw ik ben er al 2 maanden'. Het voelt alsof het nog eindeloos is, maar als het tweede halfjaar net zo snel gaat als het eerste ben ik zo weer in Nederland.
De vorige keer dat ik een verhaal had geschreven (maar het niet was opgeslagen) was de bruiloft van mijn gastzus net geweest. Daar zal ik nu ook over vertellen, dat is veruit het interessantste voor jullie om te lezen van wat er is gebeurt.
De bruiloft was op een zaterdag, maar al sinds anderhalve week van te voren sliepen er mensen hier in huis. Het is hier gewoonlijk, als er een bruiloft oid is, dat de hele familie van heel Indonesie naar de stad komt en dan slaapt in de huizen van de familie die hier woont. Op het toppunt sliepen we misschien met zijn vijftienen of zestienen in dit huis, en zo groot is dit huis niet. Maar niemand klaagt; er wordt op matrassen geslapen, maar ook gewoon op de grond als er geen plaats is.
Als je hier dan eindelijk getrouwd bent, moet je alsnog een of twee weken in het huis van de ouders slapen. Mijn kamer werd dus tijdelijk voor de bruid en bruidegom en ik sliep bij Ova boven op een extra matras.
Er waren twee gebeurtenissen: de bruiloft en een 'wasceremonie'. De 'wasceremonie' was als eerste op de donderdag voor de bruiloft. Deze is alleen voor vrouwen en de vader. Mba Tia (mijn gastzus: mba is een titel omdat ze ouder is en Tia is haar roepnaam. Indonesiërs zijn dol op titels) werd eerst helemaal opgemaakt en vervolgens kreeg ze een batik-kleed om en daar overheen nog een goudkleurig kleed. Om haar schouders en als haarband kreeg ze nog een soort bloemennet gemaakt van witte bloemen die nog niet helemaal uit waren gekomen. Na het bidden ging ze op een krukje zitten en werd ze door haar ouders en vijf andere mensen 'gebaad' met water met speciale bloemen erin. Deze ceremonie wordt gehouden als een vrouw gaat trouwen en als ze zeven maanden zwanger is. Daarna werd er nog een hele mooie pot van klei kapot gegooid om het slechte weg te gooien en het goede vrij te laten. Tijdens het wassen prevelden de vrouw ook iets, ik weet niet of het een gebed was of iets anders, maar het deed me denken aan wat je ook wel in films ziet.
Zaterdag was dan eindelijk de echte bruiloft. We moesten m vier uur al opstaan omdat iedereen in de make-up moest. Na de make-up de jurken aangetrokken, het haar/hoofddoekjes gedaan en zijn we vertrokken. De bruiloft was in een gebouw op hetzelfde terrein als de grootste moskee in Banjarmasin.
Het moment waarop ze officieel trouwden ging alleen tussen mijn gastvader en de bruidegom. Dit ging met handenschudden en woorden. Daarna werd er nog wel door bruid en bruidegom handtekeningen gezet en ringen uitgewisseld, maar dat is dus meer voor de show. De echte bruiloft heeft de vrouw dus niks mee te maken. Dit is, zoals ze hier zeggen, omdat de verantwoordelijkheid over de vrouw van de ouders naar de echtgenoot gaat.
Mijn gastzus had twee jurken: een witte tijdens de ceremonie en een roze voor het feest. Beide echt ontzettend mooi.
Begin maart ga ik een weekje naar Bandung en Jakarta met mijn gastmoeder, waar ik Astarina (AFS vorig jaar in Friesland) eindelijk weer ga ontmoeten. Daar heb ik echt ontzettend zin in :)
Gister ben ik met mijn oom gaan fietsen bij Banjarbaru. Dit is een dorp/ klein stadje dichtbij Banjarmasin. Het was een georganiseerd parcours met ik denk wel meer dan 50 deelnemers. Ik was de enige buitenlander en de enige vrouw. Het had net ontzettend geregend de nacht ervoor, dus overal was modder en ontzettend glad en natuurlijk bestond het parcours uit berg op en af, dus we hebben de stukken omhoog vrijwel allemaal moeten lopen. Maar als we dan boven waren was het uitzicht echt ontzettend mooi. In het echte oerwoud kan je niet komen, maar ik heb nu al wel een stuk meer natuur gezien dan in een hele tijd.
Dat is volgens mij wel weer genoeg voor deze keer, ik zal proberen er niet weer zo'n lange tijd over te doen voor mijn volgende blogpost :)
Liefs
-
18 Februari 2014 - 13:32
Tess Bode:
Ha Stella!
Leuk verslag weer! En ik heb zelfs de foto's gezien van de bruiloft met jou! In prachtige jurk en helemaal mooi opgemaakt. Echt fantastisch om te zien. Je maakt wat mee daar zeg.
Ik was vrijdag bij je vader en moeder thuis, dat weet je! Ik zag je nog even op Skype. We hebben lekker gekletst, Valentijnstaart gegeten en gewandeld in de buurt. Misschien een beetje als geruststelling voor jou, het gaat best goed daar in Wijnjewoude.
Ik wens je alvast heel veel plezier met je tripje naar Bandung.
Liefs Tess
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
